تنهایی

 

تنهایی
واین شبها
چه تاریکند وسرد و ابر الودند
تنم انگار میسوزد
نگاهم سرد ومبهوت است
کسی درب را نمی کوبد
صدای بی کسی تا دور دستها
میشود اوار
ودستانم پرستار تن تبدار مهتابند
نگاه من به جای لب می بوسند
لبانم با نگاه اواز می خوانند
دلم با هر سخن
از غربتی
یا هجرتی
اوار میگردد
نه نای رفتنم مانده ست
نه نای ماندنم
اما
نمی دانم
که این شب تا چه وقت بیتوته
خواهد کرد
درون خانه قلبم 

نویسنده: هادی رمضانپوریاسوری